درست همانطور که اولین آموزش در تربیت توله سگ‌ها دستور “بنشین” است، اولین آموزشی که نیاز است به طوطی‌سانان داده شود، آموزش روی دست آمدن به طوطی است. این دستور یکی از آسان ترین آموزش‌ها است زیرا پرنده در روز حرکات فیزیکی زیادی انجام می‌دهد. با این آموزش، ترس احتمالی پرنده از شما کاهش می‌یابد، اقتدار شما به او ثابت می‌شود، کنترل شما بر روی پرنده افزایش خواهد یافت و احتمال تعیین قلمرو کاهش می‌یابد. با آموزش صحیح طوطی، پرنده در ذهن خود این یادگیری را به اتفاق‌های خوشایند مانند گرفتن توجه از سمت شما، تشویقی و حتی بازی کردن ربط می‌دهد.
آموزش خوب با چه چیزی شروع می‌شود؟
همانند آموزش برای تمامی حیوانات، جلسات آموزشی آن‌ها باید کوتاه در حدود ۱۵دقیقه باشد. هرگز زمانیکه خسته، آشفته یا بی‌حوصله هستید جلسه آموزشی را با پرنده شروع نکنید. صبر و شکیبایی همیشه کلید تربیت صحیح است. جلسه آموزشی را به تجربه‌ای خوب و مثبت برای خود و پرنده‌تان تبدیل کنید و بگذارید مثل بازی بین شما باشد.
آموزش باید در یک اتاق ساکت و آرام، بدون چیزهایی که باعث حواس پرتی می‌شود صورت بگیرد. باید یک محیط امن فراهم کنید، به این معنی که امکان آزاد بودن پرنده در محیط باشد. بهتر است درها پنجره‌ها بسته و پرده کشیده شود. اگر پنکه در محیط وجود دارد لازم است که خاموش شود. نباید حیوان دیگری در اتاق باشد و پرهای غیر اصلی بال او کوتاه شده باشد.
جلسات آموزشی باید با اتفاق خوشایندی پایان یابد مثل تشویق شدن یا گرفتن جایزه.
ثبات و تداوم در آموزش یکی دیگر از اجزای موفقیت است. از یک عمل تقویتی مثبت برای آموزش استفاده کنید. از تنبیه فیزیکی، بلند کردن صدا و یا هر گونه تنبیه دیگر خودداری کنید.
شما باید شرایطی فراهم کنید که پرنده راحت باشد، تمرکز داشته باشد و به شما توجه کند. اگر نشانه‌هایی از خواب آلودگی، عدم تمرکز ناشی از گرسنگی و غیره، ترس یا عصبانیت در پرنده مشاهده کردید جلسه آموزشی را شروع نکنید.
علائم ترس و پرخاش در پرنده:
پرنده صاف ایستاده و بال‌هایش کمی از بدنش فاصله دارد. این حالت او ممکن است همراه با منقار باز یا بسته، تولید صدا، بال زدن و پی در پی باشد. پرنده‌ای که ترسیده یا عصبی باشد احتمالا خودش را خیلی محکم بر روی انگشت شما نگه میدارد یا حتی ممکن است گاز بگیرد. اگر این نشانه‌ها را دیدید باید جلسه را با یک عمل مثبت به پایان برسانید. اجازه ندهید پرنده فکر کند که برنده این تقابل با شما بوده است.
سازگار شدن پرنده:
اگر پرنده به شما عادت ندارد لازم است تا برای چند جلسه تنها به آرامی دستتان را با فاصله داخل قفس کنید. هنگامی که در کنار قفس قرار می‌گیرد و با پرنده کار می‌کنید باید مقداری از افق دیدش بالاتر باشید. این فاصله نباید زیاد باشد چرا که ممکن است از شما بترسد و نباید خیلی کم باشد که احساس کند شما تسلیم شده‌اید. هرجلسه که پیش می‌رود دست خود را به پرنده نزدیکتر کنید و بگذارید خودش روی دستتان بیاید(شاید لازم باشد از تشویقی به عنوان محرک استفاده کنید). هنگامیکه با دست شما احساس راحتی کرد می‌توانید دست خود را داخل قفس ببرید، در اصل آموزش روی دست آمدن به طوطی از هم اکنون می‌تواند شروع شود.
اگر طوطی شما گاز می‌گیرد و بزرگ است، بهتر است از پارچه یا دستکش استفاده کنید و آن را روی دست خود قرار دهید. در این حالت، قبل از استفاده آن‌ها را داخل قفس پرنده بگذارید و اجازه دهید پرنده آن را بررسی کند.
آموزش روی دست آمدن به طوطی :
در قدم اول برای آموزش روی دست آمدن به طوطی ، پرنده را به گرفتن تشویقی‌های خاص و خوش‌طعم از دستتان عادت دهید. این نوع از تشویقی‌هایتان باید تنها برای اهداف آموزشی استفاده شود.
بعد از آن، با گرفتن تشویقی در یک دست، پرنده را تحریک کنید تا نزدیکتر شود و بر روی دستی که روبروی او و کمی بالاتر از خودش قرار دارد بیاید. ایتدا شما میخواهید در ابتدا لازم است تنها با نزدیک شدن پرنده به دستی که باید از آن بالا بیاید به او تشویقی دهید.
هنگامی که پرنده شروع به آمدن روی دست شما کرد، هربار بگویید “بیا بالا” یا “بالا”. هر حرف یا کلمه‌‌ی مشابه این مثال‌ها نیز می‌تواند به کار برده شود. تنها شرط آن این است که کلمه‌ای که انتخاب می‌کنید همیشه برای دستور روی دست آمدن پرنده استفاده شود. هماهنگی کلید موفقیت در این کار است، لازم است شما و همه اعضای خانواده برای آموزش روی دست آمدن به طوطی از یک لغت ثابت استفاده کنید. مثلا همه همیشه بگویید “بیا بالا”.
وقتی که پرنده قدم برداشت و روی دستتان آمد، از چیزی که واقعا دوست دارد به مقدار کم به او تشویقی بدهید. باید تشویقی تنها زمانیکه از دستور شما پیروی کرد داده شود.
فقط برای اولین بار، که هنوز دستور به طور کامل انجام نشده است و پرنده برای شروع یک پایش را روی دست شما گذاشته است به او تشویقی بدهید.
پرنده‌های بزرگ‌تر برای بالا آمدن روی دستتان ممکن است از نوکشان کمک بگیرند. هرگز دستتان را از جلوی پرنده زمانیکه از نوکش استفاده می‌کند یا به نظر می‌آید میخواهد نوک بزند عقب نکشید. این مورد برای پرنده‌های کوچکتر هم صادق است. به محض آنکه بفهمند شما از اینکار آن‌ها می‌ترسید از این روش استفاده می‌کنند تا از فرمان شما پیروی نکنند. پس نگذارید پرنده فکر کند از او می‌ترسید. همچنین عقب کشیدن دستتان باعث می‌شود او از ترس خالی شدن زیر پایش از دستور “بیا بالا” پیروی نکند.
وقتی که پرنده بیشتر احساس راحتی کرد او را از قفس بیرون آورده و در محیطی آرام به تمرین بپردازید، در این موقع پرنده احساس آسیب پذیر بودن می‌کند و بیشتر به شما توجه خواهد کرد.
آموزش پایین آمدن به طوطی:
هنگامیکه میخواهید پرنده از دستتان پایین بیاید او را نزدیک به قفس یا جایی که میخواهید برود ببرید. شما دقیقا باید از همان روش بالا آمدن استفاده کنید. مثلا چوب میان قفس او گزینه خوبی برای پیاده شدن او از دست شماست. برای انجام اینکار باید دستتان پایین‌تر از محل مورد نظرتان باشد. از یک دستور ثابت استفاده کنید اما اختصاص به همین دستور داشته باشد مثلا به پرنده بگویید “پایین” یا “بیا پایین”. زمانیکه دستتان را به سمت محل می‌برید و کمی از آن پایین تر نگه می‌دارید پرنده سعی می‌کند از آن بالا برود ولی مفهوم این دستور این است که ” از انگشت من پایین بیا و به جایی که نشان می‌دهم برو”. احتمالا دوباره پرنده برای حرکت به بالا از نوکش استفاده خواهد کرد.
حرکت نردبانی روی انگشتان:
هنگامی که پرنده آموخت که روی دست بیاید، زمان آن است که به او قدم برداشتن از یک دست به دست دیگر را آموزش دهید. در این تمرین پرنده از یک انگشت به انگشت دیگر که کمی بالاتر است قدم برمی‌دارد. همانطور که گفته شد در این آموزش نیز در هر مرحله که دستور اطاعت می‌شود باید از دستور “بیا بالا” استفاده شود. برای این آموزش تمرین‌های روزانه مورد نیاز است که پرنده آموزش بگیرد و از دستور پیروی کند.
خلاصه:
آموزش روی دست آمدن به طوطی یک آموزش مناسب برای شروع دیگر آموزش‌ها است. این دستور را هر طوطی‌سانی باید بداند. این آموزش به ایجاد یک رابطه دوستانه بین شما و پرنده شما از همان ابتدا منتج می‌شود.