سگ‌ها موجودات وابسته به کلام می‌باشند؛ به این معنی که برای انتقال پیام به صاحب خود و یا برقراری ارتباط با سگ‌های دیگر از صداهایی مثل ناله کردن، زوزه کشیدن، پارس کردن و غرّش استفاده می‌کند که هر یک از این صداها دارای فرکانسی مختص به خود بوده و تقریباً تمامی دستگاه‌هایی که این روزها در بازار فروش لوازم حیوانات خانگی با عنوان دستگاه مترجم صدای سگ فروخته می‌شوند نیز از این فرکانس‌ها در الگوریتم تشخیصی خود استفاده می‌کنند.
بسیاری از صداهایی سگ نیز برای ما قابل توصیف نیست. برای مثال سگی به نام ریکر از نژاد شفرد استرالیایی، متوجه شده است که اگر “woo woo woo” کند، باعث خوشحالی و خندیدن صاحبش می‌شود و به همین دلیل هم این صدا را دائما تکرار می‌کند. صداهای نژادهای مختلف باهم فرق دارد حتی بین سگ‌هایی با نژاد مشابه هم این تفاوت صدا دیده می‌شود.
به عنوان مثال پارس کردن نژاد شیواوا با پارس رتوایلر متفاوت است. باوجود اینکه خیلی از افراد به زبان‌های مختلفی صحبت می‌کنند برقراری ارتباط کلامی ناموفق در سگ‌ها به ندرت دیده می‌شود، زیرا سگ همان‌طور که در مقاله زبان بدن سگ: آشنایی و برقراری ارتباط با سگ بررسی کردیم علاوه بر ارتباط کلامی از زبان بدنشان نیز برای برقراری ارتباط استفاده می‌کنند و سگ‌ها نیز همانند انسان، ارتباط کلامی و ارتباط با زبان بدنی را باهم استفاده می‌کنند.
زمانی که از سگ خود می‌خواهید که کاری برای شما انجام دهد، از صدای نرمال و طبیعی خود استفاده کنید و زبان بدن معمول و آرام خود را تغییر ندهید. زمانی که سگ شما کاری که شما از او خواسته‌اید را انجام داده است، با لحن شادی او را تحسین کنید. در این حالت لحن صحبت شما با سگ آرام است. دستان خود را کمی بالا و پایین کنید و با ملایمت به او نگاه کنید، به‌طوری‌که حرکات چشم شما طبیعی باشد.
اگر شما سگتان را در حال انجام کاری که نباید بکند مشاهده کردید (که از این به بعد دیگر قرار نیست تکرار شود)، صدای خود را بم‌تر (غرغر کردن) کنید و مستقیماً به چشمان حیوان نگاه کنید. تمامی هدف ارتباط کلامی این است که سگ شما در تمامی مواقع و نه فقط زمانی که خودش دوست دارد، به حرف‌های شما گوش دهد. شما می‌خواهید سگتان نه تنها در موقع دستور دادن بلکه در مواقعی که می‌خواهید او را از مشکلات دور نگهدارید و حافظ سلامت جان او باشید، به حرف‌های شما گوش دهد.